استقلال طلبی کودکان در سالهای اولیه دبستان
سالهای اولیه دوران دبستان مراحل رشد استقلال در کودک است
سالهای اولیه دوران دبستان مراحل رشد استقلال در کودک است.معمولا کودکان روزهایی که به مدرسه میروند و از خانه دور هستند اوقات آرام و بی دغدغه ای را سپری می کنند اما همین کودکان در تعطیلات آخر هفته از همراهی با اعضای خانواده و گردش رفتن خودداری میکنند .همچنین کودکان در این سن خواهان این هستند که والدین کمتر از آنها مراقبت کنند. والدین با این یورش کودکان برای رسیدن به استقلال با تردید برخورد می کنند. آنها میخواهند کودکشان فردی شود که توانایی مراقبت از خودش را داشته باشد. در عین حال ،مسیر برای مستقل شدن چندان هموار و ساده نیست.
والدین عمدتا نگران سلامت فرزندان خود هستند.آیا او میتواند به تنهایی و پیاده تا خانه دوستش برود؟
اما کودک پافشاری می کند که من میخواهم بروم! او احساس میکند که حق دارد و برای رسیدن به خواسته خود پافشاری میکند.در این حالت والدین احساس سرخوردگی میکنند و این احساس ناشی از این است که به تدریج کنترل خود را بر کودکان از دست می دهند.همچنین حسی از غم وجودشان را فرا می گیرد زیرا به تدریج از کودکان خود جدا می شوند.مطمئنا به بلوغ رسیدن و مستقل تر شدن کودک برای والدینش مایه غرور است.اما حسی از غم وجودشان را زنده میکند.
در این فرآیند گاهی از این متعجب میشوید که ناگهان دوباره فرزندتان چقدر وابسته است،کودک در فرآیند رشد گاهی گامهای رو به عقب بر میدارد.باید بدانید روند استقلال شرایط متغیری دارد و آگاهی از این امر به شما کمک می کند تا نیاز عمیق کودکتان را حس کنید.
اگر متوجه شدید که برایتان سخت است که به کودکتان آزادی عمل بیشتری بدهید به مزیتهای مستقل شدن او فکر کنید.بگذارید امکان انتخاب داشته باشد.مثلا چیدمان اتاقش چگونه باشد.
اگر به او اجازه دهید در بعضی از وظایف چالش برانگیز کمک کند،شایستگی را در او تقویت میکنید.به عنوان مثال بگذارید بوته ها را هرس کند،گل بکارد یا در درست کردن دسر به شما کمک کند.
در کنار اینکه او برای مستقل شدن شما را تحت فشار میگذارد اما هنوز حاضر نیست مسئولیتهای شخصی خود را بپذیرد و شما را حیرت زده میکند.
هنوز هم مجبورید کارهای روزمره و وظایف ساده را به او یادآوری کنید. "مشقهایت را بنویس" ، "اتاقت را مرتب کن)". اما از نظر او این کارها اهمیت چندانی ندارد.
در تصمیم گیری برای اینکه چقدر به فرزندتان استقلال بدهید سن کودک و دوستانش را در نظر بگیرید. در سنین 6 و 7 سالگی کودک نیاز به مراقبت بیشتری دارد در حالی که کودک 8 یا 9 ساله بهتر می تواند اوقات بیشتری را به تنهایی بگذراند.بعد از اینکه میزان بلوغ فکری و سن او را درنظر گرفتیدمیتوانید در مورد خواسته های او که با استقلال طلبی ارتباط پیدا میکند به طور جداگانه تصمیم گیری کنید.شما کودکتان و الگوی رفتاری او را می شناسید. اگر غریزه تان به شما می گوید او نباید تنها بیرون برود،تسلیم تقاضای فرزندتان نشوید.
اگر با فرزندتان بر سر موضوع مستقل شدن به توافق نرسیدید دلایل تصمیم خودتان را به او بگویید.در کمال آرامش نگرانیهای خود را برای او توضیح دهید،سپس به حرفهایش گوش کنید .گفت و گو درباره استقلال کمک میکند تا یکدیگر را درک کنید و بهتر با هم کنار بیایید.
منبع: کتاب راهنمای کامل والدین جلد 2
والدین عمدتا نگران سلامت فرزندان خود هستند.آیا او میتواند به تنهایی و پیاده تا خانه دوستش برود؟
اما کودک پافشاری می کند که من میخواهم بروم! او احساس میکند که حق دارد و برای رسیدن به خواسته خود پافشاری میکند.در این حالت والدین احساس سرخوردگی میکنند و این احساس ناشی از این است که به تدریج کنترل خود را بر کودکان از دست می دهند.همچنین حسی از غم وجودشان را فرا می گیرد زیرا به تدریج از کودکان خود جدا می شوند.مطمئنا به بلوغ رسیدن و مستقل تر شدن کودک برای والدینش مایه غرور است.اما حسی از غم وجودشان را زنده میکند.
در این فرآیند گاهی از این متعجب میشوید که ناگهان دوباره فرزندتان چقدر وابسته است،کودک در فرآیند رشد گاهی گامهای رو به عقب بر میدارد.باید بدانید روند استقلال شرایط متغیری دارد و آگاهی از این امر به شما کمک می کند تا نیاز عمیق کودکتان را حس کنید.
اگر متوجه شدید که برایتان سخت است که به کودکتان آزادی عمل بیشتری بدهید به مزیتهای مستقل شدن او فکر کنید.بگذارید امکان انتخاب داشته باشد.مثلا چیدمان اتاقش چگونه باشد.
اگر به او اجازه دهید در بعضی از وظایف چالش برانگیز کمک کند،شایستگی را در او تقویت میکنید.به عنوان مثال بگذارید بوته ها را هرس کند،گل بکارد یا در درست کردن دسر به شما کمک کند.
در کنار اینکه او برای مستقل شدن شما را تحت فشار میگذارد اما هنوز حاضر نیست مسئولیتهای شخصی خود را بپذیرد و شما را حیرت زده میکند.
هنوز هم مجبورید کارهای روزمره و وظایف ساده را به او یادآوری کنید. "مشقهایت را بنویس" ، "اتاقت را مرتب کن)". اما از نظر او این کارها اهمیت چندانی ندارد.
در تصمیم گیری برای اینکه چقدر به فرزندتان استقلال بدهید سن کودک و دوستانش را در نظر بگیرید. در سنین 6 و 7 سالگی کودک نیاز به مراقبت بیشتری دارد در حالی که کودک 8 یا 9 ساله بهتر می تواند اوقات بیشتری را به تنهایی بگذراند.بعد از اینکه میزان بلوغ فکری و سن او را درنظر گرفتیدمیتوانید در مورد خواسته های او که با استقلال طلبی ارتباط پیدا میکند به طور جداگانه تصمیم گیری کنید.شما کودکتان و الگوی رفتاری او را می شناسید. اگر غریزه تان به شما می گوید او نباید تنها بیرون برود،تسلیم تقاضای فرزندتان نشوید.
اگر با فرزندتان بر سر موضوع مستقل شدن به توافق نرسیدید دلایل تصمیم خودتان را به او بگویید.در کمال آرامش نگرانیهای خود را برای او توضیح دهید،سپس به حرفهایش گوش کنید .گفت و گو درباره استقلال کمک میکند تا یکدیگر را درک کنید و بهتر با هم کنار بیایید.
منبع: کتاب راهنمای کامل والدین جلد 2
2267 |
15 فروردین 1396
امکان ارسال پیام در حال حاضر وجود ندارد.
