چرا کودکم به حرف من گوش نمی کند

والدین معمولا دلایل خوبی برای نصیحت و راهنمایی فرزندان خود دارند.از نقطه نظر یک بزرگسال،آنها قادرند نیت اصلی نهفته در رفتار شخص را درک و عواقب آن را پیش بینی کنند. آنها برای کمک به فرزندشان او را نصیحت می کنند. با این وجود ،کودکان اغلب از توجه به نکات عبرت آمیزی که والدینشان به آنها میگویند امتناع می کنند. آنچه از دیدگاه یک بزرگسال نصیحت خوب و سنجیده محسوب میشود شاید از نظر یک کودک عذاب آور باشد،

"اگر ورقه ات را خوش خط تر نوشته بودی نمره بهتری می گرفتی" " قبل از تماشای تلویزیون تکالیف خانه را انجام بده" "سعی کن با خواهرت کنار بیایی"

بسیاری از بچه های 10 تا 13 ساله در برابر چنین گفته هایی واکنش منفی نشان می دهند،به خصوص اگر نظرات مطرح شده را دوست نداشته باشند "من را تنها بگذار" دست از سرم بردار"  "باشه باشه شنیدم چه گفتی"

نحوه بیان نصیحت سبب میشود گاهی یک کودک واکنش بدی از خود نشان دهد.هرچیزی که به نظر او سخنرانی باشد مطرود است.

"وقتی من همسن تو بودم" "تو واقعا باید"  "من صلاح تو را می خواهم" در اغلب موارد کودکان به این دلیل به حرفهای دیگران توجهی نمی کنند زیرا احساس می کنند کسی به حرفهای خودشان گوش نمیکند. والدین برای اینکه همیشه عجله دارند نصایح خود را شروع کنند به سخن کودکشان گوش نمی کنند.در عوض ،صحبت او را قطع می کنند ،به حرفهایش اهمیت نمی دهند یا بگو مگو های او را دنبال نمی کنند.به محض آنکه کودک به این باور برسد که آنها به حرفهایش گوش نمی کنند او نیز پذیرای صحبتهای آنها نخواهد بد. در در عوض خشم و آشفتگی خود را بروز می دهد.او چشم هایش را برمی گرداند اوقات تلخی به راه می اندازد،پاهایاش را بر زمین می کوبد و از اتاق بیرون میرود.البته چنین رفتارهایی باعث ناراحتی و پریشانی والدین می شود. آنها می خواهند افکار خود را به فرزندشان القا کنند اما نمی دانند چگونه؟!!

بسیاری از والدین در این موارد خشن و متوقع میشوند زیرا می ترسند دیگر نتوانند فرزند خود را کنترل کنند. آنها کمتر به حرفهای او گوش می دهند و برای رسیدن به هدف مورد نظرشان سخت گیری بیشتری به خرج می دهند. گفت و گو نباید به صحنه های ستیزه جویی تبدیل شود .گام اول آن است که اجازه بدهید فرزندتان نظرات خود را بیان کند،حتی زمانی که این نظرات با عقاید شما متفاوت است.

اگر او خواسته به ظاهر غیر معقولی دارد بلافاصله به او "نه" نگویید.در عوض اجازه دهید عقیده خود را بیان کند صحبتهایش شنیده شود حتی اگر قرار است تقاضای او را رد کنید.این حقیقت که شما به صحبت او گوش دادید سبب میشود او راحت تر به عقاید و نظر شما توجه کند.

هنگام صحبت کردن به لحن و کلماتی که به کار می برید توجه داشته باشید.به کار بردن کلمات خشن و یا حقارت آمیز می تواند باعث شود که فرزندتان نسبت به صحبت های شما بیش از حد حالت دفاعی بگیرد. حتی اگر از لحن دلسوزانه و دوستانه تری استفاده کنید ممکن است فرزندتان به نظر شما توجهی نکند اما حداقل کمتر احساس تهدید می کند. در این حالت او نمونه ای از گفت و گوی محترمانه را پیش روی خود دارد و در آینده از آن الگو برداری خواهد نمود.

برای افزایش تعامل در گفت و گوی خانوادگی سعی کنید قبل از بیان نظرات خود از او چند سوال بپرسید، مثلا: " فکر می کنی در مورد اتاقت باید چکار کنی ؟" فکر می کنی چرا والدین دوستت به او اجازه میدهند تا دیر وقت بیرون بماند؟" وقتی دربازه موضوعی با او موافق نیستید بپرسید" فکر میکنی چرا من و پدرت با این موضوع موافق نیستیم؟" با رسیدن به این سن او باید بتواند دلایل شما را پیش بینی کند.

زمانی که میخواهید به او پاسخ دهید به خودتان فرصت دهید، یک لحظه تامل شما را آرام میکند و به فرزندتان هم این امکان را میدهد در مورد آنچه گفته دوباره فکر کند.فرزندتان در طول زندگی با افرادی مواجه خواهد شد که قطعا نظرات و عقاید مختلفی دارند. در حال حاضر شما میتوانید برای او الگویی از مهارتهای مثبت باشید و همین امر به او کمک میکند در آینده با خانواده خود و دیگران کنار بیاید.

پس سخنرانی ممنوع!!