در کشورهای پیشرفته بازی هایی طراحی شده که به رشد استخوانی بچه ها کمک می‌کند. پریدن از روی مانع ها، آویزان شدن از وسایل بازی، رد شدن از تونل های روباز، دویدن‌های مارپیچی و… از انواع این بازی هاست. متخصصانی که این بازی ها را طراحی کرده‌اند، به این موضوع توجه داشته‌اند که همه اعضای بدن بچه ها از استخوان ها گرفته تا عضله ها درگیر فعالیت شوند. آنها می گویند در این سنین بهتر است بازی در حدی باشد که انرژی بچه ها تخلیه شود. این گروه مخالف کلاس های آمورزشی هستند و نظرشان این است که یادگیری یکی، دو مهارت بچه ها را خسته و کسل می‌کند و همه بدن آنها را درگیر نمی کند.
شنا و ژیمناستیک استثناست?
بعضی کارشناسان می‌گویند بچه ها در سن شش سالگی می توانند ورزش هایی مثل شنا و ژیمناستیک را شروع کنند اما ورزش های دیگر حتما باید از هشت سالگی آغاز شود. البته شنا برای سنین پایین هم مانعی ندارد به این شرط که مربی یا خانواده، بچه را مجبور نکنند که تکنیک خاصی را یاد بگیرد. بازی در آب و حرکاتهایی که خود بچه‌ها انجام می دهند خیلی بیشتر از آموزش کرال پشت و شنای قورباغه و پروانه می تواند به آنها کمک کند. بعضی از بچه ها با آموزشهای اشتباه مربیان از آب و شنا می ترسند و برای همیشه از این دو فراری می شوند. اگر اجازه داده شود که کودک کم‌کم و بدون اصرار بزرگترها وارد آب شود و فقط بازی کند، راحتتر می‌تواند با آن رابطه برقرار کند. این جمله بزرگترها که «تو حتما باید شنا یاد بگیری» حالت تدافعی در بچه‌ها ایجاد می‌کند. پرت کردن بچه ها در آب هم بدترین راه آموزش آنها و غلبه بر ترسشان است؛ کاری که بعضی از خانواده ها انجام می‌دهند.
12 سالگی؛ در این سن ورزشتان را انتخاب کنید.
تحقیقاتی که کارشناسان انجام داده‌اند نشان می‌دهد در 10 تا 12 سالگی بچه‌ها راهشان را انتخاب می کنند. آنها که روحیه گروهی بیشتری دارند، رشته هایی مثل فوتبال، والیبال و بسکتبال را انتخاب می کنند و بعضی ها هم دوست دارند ورزشهای انفرادی را انجام بدهند. البته این انتخاب بستگی به این دارد که بچه در چه شرایطی فعالیت کرده در دوران برگزاری جام جهانی فوتبال گرایشها به این رشته بیشتر است. در این سن اگر دیگر تیمهای ملی کشوری که بچه‌ها آنجا زندگی می‌کنند، نتیجه خوبی گرفته باشند، بچه ها آن رشته را انتخاب می کنند، نمونه اش در خود ایران اتفاق افتاد؛ سال گذشته بعد از بازی‌های تیم ملی والیبال در لیگ جهانی، تعداد بچه‌هایی که در کلاس‌های والیبال ثبت نام کرده بودند، رشد قابل توجهی داشت.
به روحیه کودک توجه کنید .
فدراسیونهای ورزشی برای بچه‌هایی که در سنین پایین هستند، مسابقه می‌گذارند. مسابقات گروه سنی نونهالان در رشته‌هایی مثل کشتی، تکواندو، کاراته و… برگزار می‌شود. کارشناسان روانشناسی خیلی با این موضوع موافق نیستند. آنها معتقدند برگزاری مسابقاتی که تعیین بازنده و برنده در آن اتفاق مهمی است و برنده مدال می‌گیرد و در فضایی عمومی تشویق می‌شود، می‌تواند آسیب‌های غیرقابل جبرانی داشته باشد. شکست در سن‌های پایین، کودک را از ادامه یک فعالیت ورزشی منصرف می‌کند. بچه‌ها از 14 سالگی به بعد باخت و برد را درک می‌کنند و فهم این موضوع برای‌شان حل می‌شود. توصیه کارشناسان این است که مسابقات جدی از این سن به بعد برگزار شود.
هشت سالگی؛ بهترین سن برای شروع
باتوجه به فعالیت‌هایی که بچه‌ها درسن پایین داشته‌اند، می‌توان تشخیص داد آنها به چه ورزش‌هایی علاقه و در چه رشته‌هایی استعداد دارند. علاقه به دویدن، شنا کردن، بازی با توپ و.. می‌تواند بهترین کمک برای والدین و مربیان در انتخاب رشته ورزشی بچه‌ها باشد. در هشت سالگی می‌شود آموزش در یک رشته خاص را برای بچه‌ها شروع کرد. برگزاری مسابقه در این سن هم مشکلات چندانی برای بچه‌ها ایجاد نمی‌کند، البته به این شرط که بچه‌هایی که در یک سطح هستند با هم رقابت کنند و شکست در روحیه آنها تاثیرات مخربی نگذارد. در این سن باید لذت بردن بچه‌ها از ورزشی که انجام می‌دهند در اولویت باشد.
مواظب آسیب‌ها ی جسمی و روانی بر کودک حین برگزاری مسابقات باشید.
