جلوگیری از نق زدن کودکان
جلوگیری از نق زدن کودکان: بچه ها می دانند که چرا آنها نق می زنند؛ به خاطر اینکه موثر است. با این حال این بدین معنی نیست که شما نمی‌توانید از آن جلوگیری کنید.
بچه ها می دانند که چرا آنها نق می زنند؛ به خاطر اینکه موثر است. با این
حال این بدین معنی نیست که شما نمی‌توانید از آن جلوگیری کنید.
جلوگیری از نق زدن
«اسکالتز» می گوید که، این یک راهبرد هشیار نیست، اما یک رفتار آموخته شده است؛ و اغلب، والدین در آن نقش دارند. اگر کودک چیزی را مودبانه درخواست کند و والدین برای اولین بار یا دومین بار پاسخ ندهند، کودک صدایش را بالاتر می‌برد. ممکن است یک بچه کوچک، سر و صدا یا حتی قشقرق راه بیندازد. اما بچه بزرگتر که خودداری بیشتری دارد، بیشتر احتمال دارد که ناله کند. برای جلوگیری از ناله کردن، اسکالتز به والدین توصیه می‌کند، که برای توجه کردن به بچه‌ها، منتظر نمانید تا آنها پریشان شوند. او می‌گوید:«مهم است که اگر می‌توانید، به اولین کوشش برای توجه پاسخ دهید. اگر در حال تلفن صحبت کردن هستید، یا در حین یک گفتگو، با فرزندتان تماس چشمی برقرار کنید و یک انگشت را بالا بیاورید، بنابراین او می‌فهمد که شما تا دقیقه‌ای دیگر با او خواهید بود. سپس در سریع ترین زمان ممکن که می توانید مودبانه این کار را انجام دهید، به فرزندتان توجه کنید».
درخواستی برای توجه
بکی بیلی، مربی و روان شناس رشد می گوید، هنگامی که ناله اتفاق می‌افتد، والدین باید یک نفس عمیق بکشند و به خودشان یادآوری کنند که کودک قصد عصبانی کردن آنها را ندارد. در واقع کودک درخواست کمک دارد. بیلی می‌گوید: «با عبارات من پاسخ بدهید. و روشی را که می‌خواهید کودک صحبت کند مدل قرار بدهید. چیزهایی مانند این بگویید: من نق زدن را دوست ندارم. اگر تو یک لیوان شیر می‌خواهی، بگو یک لیوان شیر می‌خواهم. سپس دقیقا کلمات و تن صدایی را که می‌خواهید کودک استفاده کند، مدل قرار بدهید».
بیلی پیشنهاد می‌کند، اگر کودکتان به ناله کردن ادامه می‌دهد و شما مطمئن هستید که این ناشی از درد یا بیماری نیست، به رفتار بعد از ناله کردن توجه کنید، تا پیام بزرگتری را که می‌رساند، تشخیص دهید. «از خودتان بپرسید آیا من پرمشغله تر از معمول شده‌ام؟ آیا روال عادی بچه من تغییر کرده است؟ آیا خواهر یا برادری، بنا به هر دلیلی، به توجه بیشتری نیازمند است؟» اغلب، ناله کردن علامتی است برای اینکه مجددا با کودکتان ارتباط برقرار کنید. وی پیشنهاد می‌کند که برای انجام آن، زمان‌هایی را برای با هم مطالعه کردن، غذا خوردن یا کارهای دیگری که کودک از آن لذت می‌برد، در نظر بگیرید. به گفته بیلی «ارتباط با کودک در زمانی کوتاه، یک یا دو بار در روز، می تواند تفاوت زیادی را برای خانواده ها جهت مقابله با رفتار دشوار ایجاد کند».
جلوگیری از نق زدن
«اسکالتز» می گوید که، این یک راهبرد هشیار نیست، اما یک رفتار آموخته شده است؛ و اغلب، والدین در آن نقش دارند. اگر کودک چیزی را مودبانه درخواست کند و والدین برای اولین بار یا دومین بار پاسخ ندهند، کودک صدایش را بالاتر می‌برد. ممکن است یک بچه کوچک، سر و صدا یا حتی قشقرق راه بیندازد. اما بچه بزرگتر که خودداری بیشتری دارد، بیشتر احتمال دارد که ناله کند. برای جلوگیری از ناله کردن، اسکالتز به والدین توصیه می‌کند، که برای توجه کردن به بچه‌ها، منتظر نمانید تا آنها پریشان شوند. او می‌گوید:«مهم است که اگر می‌توانید، به اولین کوشش برای توجه پاسخ دهید. اگر در حال تلفن صحبت کردن هستید، یا در حین یک گفتگو، با فرزندتان تماس چشمی برقرار کنید و یک انگشت را بالا بیاورید، بنابراین او می‌فهمد که شما تا دقیقه‌ای دیگر با او خواهید بود. سپس در سریع ترین زمان ممکن که می توانید مودبانه این کار را انجام دهید، به فرزندتان توجه کنید».
درخواستی برای توجه
بکی بیلی، مربی و روان شناس رشد می گوید، هنگامی که ناله اتفاق می‌افتد، والدین باید یک نفس عمیق بکشند و به خودشان یادآوری کنند که کودک قصد عصبانی کردن آنها را ندارد. در واقع کودک درخواست کمک دارد. بیلی می‌گوید: «با عبارات من پاسخ بدهید. و روشی را که می‌خواهید کودک صحبت کند مدل قرار بدهید. چیزهایی مانند این بگویید: من نق زدن را دوست ندارم. اگر تو یک لیوان شیر می‌خواهی، بگو یک لیوان شیر می‌خواهم. سپس دقیقا کلمات و تن صدایی را که می‌خواهید کودک استفاده کند، مدل قرار بدهید».
بیلی پیشنهاد می‌کند، اگر کودکتان به ناله کردن ادامه می‌دهد و شما مطمئن هستید که این ناشی از درد یا بیماری نیست، به رفتار بعد از ناله کردن توجه کنید، تا پیام بزرگتری را که می‌رساند، تشخیص دهید. «از خودتان بپرسید آیا من پرمشغله تر از معمول شده‌ام؟ آیا روال عادی بچه من تغییر کرده است؟ آیا خواهر یا برادری، بنا به هر دلیلی، به توجه بیشتری نیازمند است؟» اغلب، ناله کردن علامتی است برای اینکه مجددا با کودکتان ارتباط برقرار کنید. وی پیشنهاد می‌کند که برای انجام آن، زمان‌هایی را برای با هم مطالعه کردن، غذا خوردن یا کارهای دیگری که کودک از آن لذت می‌برد، در نظر بگیرید. به گفته بیلی «ارتباط با کودک در زمانی کوتاه، یک یا دو بار در روز، می تواند تفاوت زیادی را برای خانواده ها جهت مقابله با رفتار دشوار ایجاد کند».
1982 |
9 آبان 1396
امکان ارسال پیام در حال حاضر وجود ندارد.
